Kotwienie rusztowań narażonych na działanie wiatru

Dla obiektów nieskomplikowanych, w przypadku konieczności zastosowania osłon na rusztowaniach, można posłużyć się ogólnymi wytycznymi zalecanymi przez producentów rusztowań. Schemat wykonania kotwień dla rusztowań osłoniętych przyjmuje się jako zagęszczenie kotwień dla:

• siatek zabezpieczających – 1 kotwienie na 10 m²,
• plandek ochronnych – 1 kotwienie na 5 m².

Wielkości te są oczywiście ogólne i uproszczone. Liczbę kotwień zawsze należy dostosować do warunków bezpieczeństwa wynikających z dokładniejszej analizy wpływu obciążeń na konstrukcję rusztowań, zwłaszcza obciążonych wiatrem.
Dla obiektów wysokich i nietypowych, przy stawianiu rusztowań osłoniętych, należy wykonać analizę statyczną konstrukcji i ustalić:

• liczbę,
• rodzaj,
• sposób

rozmieszczenia zakotwień.

W Polsce znaczenie wiatru dla bezpieczeństwa pracy na rusztowaniach jest często niedoceniane. Co gorsza, na dobrze wykonanym przez profesjonalną firmę rusztowaniu, zakotwionym w sposób tradycyjny (jak dla rusztowania nieosłoniętego), wykonawcy robót elewacyjnych z różnych przyczyn – bez konsultacji czy powiadomienia firmy montującej rusztowanie – zakładają osłony w postaci siatek lub plandek. Przy braku odpowiedniego umocowania rusztowania może to doprowadzić do nieobliczalnych w skutkach tragedii.

Przypadki obciążenia maksymalnego parcia wiatru określa tzw. norma wiatrowa. Dla parcia wiatru w czasie eksploatacji rusztowania zaleca się przyjmowanie ciśnienia 200 N/m². Dotyczy to warunków normalnych i rusztowań nieosłoniętych.

W przypadku obudowania konstrukcji rusztowania osłonami (siatkami ochronnymi, plandekami, foliami itp.) następuje wyraźna zmiana obciążeń, zwłaszcza w warunkach turbulencji. Szczególnie pulsacje prędkości wiatru, będące wynikiem zmiennych w czasie obciążeń, powodują zazwyczaj drgania konstrukcji.